Historia bytności Polaków w Kazachstanie sięga stuleci i posiada głębokie korzenie i tradycje – jest

rezultatem rosyjskiej polityki wobec naszego kraju, zarówno imperialnej, jak i kolonialnej Rosji carskiej
oraz radzieckiego totalitaryzmu. Wprawdzie Kazachstan kojarzy się głównie z tragicznymi stalinowskimi
wywózkami, to początek zesłań wiąże się z czasami konfederacji barskiej (druga połowa XVIII w.), a
następnie z zesłaniami w latach 30-60 XIX w., gdy Polacy, uczestniczący w narodowowyzwoleńczej
walce przeciw rosyjskim kolonizatorom, byli zsyłani na Syberię i do Kazachstanu.

Byli to zarówno konfederaci barscy, żołnierze napolońscy, uczestnicy powstań narodowych:
kościuszkowskiego, listopadowego i styczniowego, jak i młodzież ze szkolnych i uniwersyteckich
konspiracji, takich jak Filomaci i Filareci czy Czarni Bracia oraz wszystkich innych ruchów społecznych
zmierzających do uniezależnienia się od panowania rosyjskiego.

Ponadto, w latach 30. XX wieku miały miejsce masowe deportacje ludności polskiej: w 1936 roku z
zachodniej Ukrainy i Białorusi deportowano Polaków do Kazachstanu oraz w okresie po wrześniu 1939
roku – w latach 1940 – 1941 (masowe deportacje głównie mieszkańców polskich Kresów) i w latach
1944 – 46 (zesłania żołnierzy AK). Dlatego historia Polaków w Kazachstanie ma jednoznacznie
zesłańczy charakter i siłą rzeczy skutkuje tym, że z historią tego kraju – i jego mieszkańców –
przeplatają się losy setek tysięcy Polaków.

Jednocześnie, jakby to paradoksalnie nie brzmiało, te polsko-kazachskie związki, będące rezultatem
rosyjskiej polityki wobec naszego kraju, przyczyniły się do wkładu Polaków w poznanie Kazachstanu i
jego rozwój. Wszak to Polacy – głównie zesłańcy – badali historię narodu kazachskiego, studiowali
materiały archeologiczne, formułowali różne hipotezy dotyczące obecności tam złóż surowców
naturalnych, prowadzili obserwacje i badania etnograficzne, eksploracje geograficzne i przyrodnicze,
zajmowali się działalnością kulturalną i oświatową, rozwojem gospodarczym, pisali o poziomie kultury
duchowej i twórczości ludowej, zachwycali się talentem i kulturą muzyczną narodu kazachskiego,
pracowali w różnych urzędach. Tu, w Kazachstanie powstały polskie osady, a także drogi i mosty
budowane rękoma Polaków. Byli oni zatrudniani także w administracji cywilnej, pełnili również
obowiązki dowódców wojskowych, a polscy lekarze nieśli pomoc miejscowej ludności.

Polacy zostawili widoczny ślady w historii narodu kazachskiego, należeli do pierwszych, którzy dostrzegli
niepowtarzalne piękno Kazachstanu i ulegli fascynacji jego kulturą, pisali o niej poezje, ocalali od
zapomnienia bogatą twórczość ludową. Kazachski historyk, prof. Gajrat Sapargalijew ocenia, że polscy
zesłańcy, ludzie wykształceni i kulturalni, wychowani w postępowych tradycjach europejskich, nie
poddawali się próbom czynionym przez urzędników kolonialnych wszczepienia w nich nieufności a
nawet nienawiści do Kazachów. Wszak zaborcze władze uważały Kazachów za naród dziki, obcy,
bezwartościowy. Rząd carski i miejscowi jego przedstawiciele nawet nie myśleli o tym, aby Kazachowie
badali swoją własną historię, zdobywali wykształcenie. Jedyna rzecz, która ich naprawdę zajmowała to
zdobywanie i przywłaszczanie bogatych kazachskich ziem. Natomiast zesłańcy polscy patrzyli na
Kazachów zupełnie inaczej, z perspektywy humanizmu i prawdy. To właśnie Polacy jako pierwsi
przedstawili Europie obiektywny obraz Kazachów. Pisali o nich bez uprzedzeń, z głębokim rozumieniem
duchowego świata tego narodu.

Również w XX wieku Polacy, w tym już urodzeni w Rosji, odgrywali znaczącą rolę w historii narodu
kazachskiego. Polscy rolnicy, deportowani z Ukrainy i Białorusi do Kazachstanu w 1936 roku, pracujący
na roli od pokoleń, mimo wysoce niesprzyjających warunków potrafili zagospodarować stepy
kazachskie. Niestety nadal nie docenia się ich wkładadu w rozwój rolnictwa na tym terenie. Wszak
obecnie Kazachstan to zaplecze zbożowe dla wielu, zwłaszcza sąsiednich krajów. Ale i w Polsce
utrwalona jest w pamięci martyrologia narodu Polskiego w śniegach i bezkresach Syberii i Kraju
Stepowego, a niedoceniany jest ich wkład w zagospodarowanie tych ziem.

Wielu Polaków-zesłańców, to odkrywcy, badacze i podróżnicy. Imperium Rosyjskie dążyło do
rozpoznania zasobów naturalnych na nowo pozyskanych terenach, stąd polscy zesłańcy uczestniczyli w
rosyjskiej kolonizacji tych ziem, bowiem Imperium wykorzystywało więźniów politycznych do
kolonizacji – przechodząc od dominacji militarnej do budowania zależności cycywilizacyjnej poprzez tzw.
Misję oświwceniową. W rezultaciewielu z nich wniosło bardzo dużo do kultury i gospodarki
Kazachstanu – byli pionierami w wielu dziedzinach; z reguły wykształceni – byli potrzebni na zesłaniu, a
miejscowa ludność odnosiła się do nich z szacunkiem. Nawiązywali przyjazne kontakty z Kazachami. W
ich działalności zawodowej widać było troskę o los tego kraju, zainteresowanie kulturą jego
mieszkańców , przyrodą i zasobami naturalnymi. Należy dodatkowo odnotować, że wielu
wykształconych Polaków, absolwentów rosyjskich uczelni, specjalistów – zwłaszcza lekarzy i inżynierów
– również podejmowało prace w Kraju Stepowym.

Po pierwszej wojnie światowej część ziem dawnej Rzeczypospolitej pozostała poza granicami wolnej
Polski. Zamieszkałych tam Polaków dotknęły liczne represje wynikające z sowietyzacji i ateizacji. Polacy
byli pierwszą mniejszością narodową w ZSRR, która była poddana grupowym represjom w latach 1936
– 1938 w oparciu o przynależność narodową a nie klasową. W 1936 roku likwidowano polskie
narodowościowe rejony przesiedlając polskie rodziny do Kazachstanu. Deportacje objęły wówczas ok.
70 tysięcy osób z Ukrainy i ok. 20 tysięcy Polaków z Białorusi. Warunki materialne i klimatyczne w jakich
znaleźli się Polacy były nadzwyczaj trudne. Rozmieszczono ich na terytorium, gdzie wcześniej nie było
żadnych osad. Zakładano więc osady w stepie, nosiły one nazwy numeryczne – tzw. Punkty (toczki).
Dopiero później zaczęło im nadawać nazwy własne (np. Zielony Gaj, Jasna Polana, Kalinowka). Mimo
braku możliwości ucieczki, osadników poddano surowemu reżimowi. Ich status „specpieresieleńców”
oznaczał ograniczenie wolności osobistej i zobowiązywał do okresowego meldowania się u
komendanta osady. Nikt nie miał dokumentów, dlatego daremne były próby ucieczki. Zabroniono
swobodnego poruszania się czy korespondencji z najbliższymi. Bardzo ciężko było z zaopatrzeniem w
żywność i opał. Nauka dla dzieci nie byla zorganizowana; dopiero z czasem – po otwarciu szkół –
Polacy mogli się uczyć, ale tylko w miejscowych rosyjskich szkołach podstawowych. Dalsza edukacja nie
była możliwa.

Polacy przetrwali dzięki olbrzymiemu hartowi ducha i pomocy Kazachów, którzy wyssawszy z mlekiem
matki zasady stepowej gościnności, pomagali „zsylnym” chociaż sami byli biedni. Uczyli też, jak można
wyżyć w tym surowym klimacie. Tak więc – jakże często przeżycie zależało od przyjęcia Polaków przez
miejscową ludność. Trzeba podkreślić, że Kazachowie odnosili się do zesłańców ze zrozumieniem,
ciepłem i troską.

Działania rusyfikacyjne spowodowały utratę języka polskiego, którym posługiwało się jedynie
najstarsze pokolenie – język polski był używany tylko w pierwszym okresie zsyłki, w zasadzie do
momentu wejścia zorganizowanych struktur państwowych, takich jak urzędy i szkoły. W trosce o
przyszłe losy dzieci, rodzice świadomie unikali posługiwania się językiem polskim, także w kontaktach
rodzinnych, bowiem niedostateczna znajomość rosyjskiego i ujawnienie posługiwania się językiem
polskim utrudniały dostęp do szkół i możliwość uzyskania pracy. W atmosferze powszechnego
zastraszania niełatwe było przekazywanie wspomnień o stronach rodzinnych, przyczynach deportacji i
pierwszych latach życia w nowych warunkach. Bezpieczniej byłonic nie wiedzieć. Dopiero śmierć
Stalina i zmiany polityczne stopniowo wpływały na łagodzenie warunków życia. Specjalny nadzór nad
Polakami został zlikwidowany w 1956 roku, a więc po długich 20 latach. I tu też trzeba jeszcze raz
wspomnieć o roli Polaków w zagospodarowaniu stepów kazachskich. Byli pionierami sztuki agrarnej,
zwłaszcza że miejscowa koczownicza ludność siłą rzeczy nie była przygotowana do racjonalnej uprawy
roli – ich specjalizacja to hodowla bydła , koni, owiec itd. Pozytywne doświadczenia w
zagospodarowywaniu nieużytków stepowych były decydujące w latach 50. przy podejmowaniu decyzji
o tzw. „celinie”. Niestety przez cały ten okres nie mówiło się o wkładzie polskich przymusowych
przesiedleńców-rolników w tworzenie i rozwój rolnictwa na tym terenie. Pamiętać należy, że w czasach
ZSRR Kazachstan nazywany był „Spichlerzem Kraju Rad”. Obecnie Kazachstan też jest liczącym się w
świecie producentem i eksporterem zboża.

Okres drugiej wojny światowej to kolejne fale deportacji – w 1939 roku i w latach 1940 – 41.
Przesiedlano rodziny: osadników wojskowych, nauczycieli, leśników, urzędników. Do Kazachstanu
zesłano także rodziny polskich oficerów, którzy ponieśli śmierć w Katyniu, a po wojnie trafiali tam
żołnierze AK czy górnicy ze Śląska.

Odnotować należy, że również w Kazachstanie – w miejscowościach Otar, Ługowoja, Pahta-Aral
tworzone były polskie oddziały wojskowe pod dowództwem gen. Władysława Andersa, zasilane przez
deportowanych na Syberię i do Kazachstanu. Do tych miejscowości, obok żołnierzy, trafiło wiele kobiet
i dzieci, wyzwolonych z więzień, łagrów i innych ośrodków. W ten sposób wiele z nich zostało
uratowanych od śmierci.

Jak już wcześniej wspomniano, kwestia zesłań, to najczęściej podnoszony wątek historii Polaków w
Kazachstanie. Jednak w ostatnich czasach, zarówno badacze polscy, jak i kazachscy koncentrują się na
wkładzie Polaków-zesłańców w kulturowe i gospodarcze aspekty poznawania Kraju Stepowego, w
prowadzone przez nich badania i działalność o charakterze etnograficznym, geologicznym,
przyrodniczym, inżynierskim, madycznym, czy wreszcie administracyjnym. Jak pisze znakomity badacz
tej problematyki, prof. Antoni Kuczyński: Polskie związki z Kazachstanem należy rozpatrywać nie tylko w
aspekcie martyrologicznym. Wbrew trudnym warunkom, w jakich przyszło im tam żyć, osiągnęli wiele.
Ważna i godna podkreślenia jest ich rola kulturowa na tych ziemiach. Należy z satysfakcją dodać, że
efekty ich pracy, zaangażowania i poświęcenia służą dzisiaj wolnemu Kazachstanowi.

Medard Masłowski

Katarzyna Ostrowska
m. Astana, Prezes Związku Polaków w Kazachstanie
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Irena Pajewska-Strzałkowska
m. Astana, WicePrezes Stowarzyszenie „Orszak Polonijny”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Anna Dobrowolska
Astana, Prezes Stowarzyszenie „Polska Jedność”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Natalia Nagaczewska
Kokszetau, Prezes Stowarzyszenia Polaków Obwodu Akmolińskiego» Republiki Kazachstanu
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

polacy_ze_wschodu

Rusłana Sniegurska
Prezes organizacji „Związek Polaków „Polonia” regionu Astrachańskiego.
Pierwomajka, rej. astrachański
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Helena Cybulska
m. Aktobe, Prezes Stowarzyszenie „Światło”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Viktor Radomski
m. Kostanaj, Prezes Stowarzyszenie „Nadzieja”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Marianna Temralijewa
Ałmaty, Prezes „ Centrum Kultury Polskiej „Więź”.
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Anatoli Kraszewski
m. Pietropawłowsk, Prezes Stowarzyszenie „Kopiernik”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Helena Porsiewa
m. Tałdykurgan, Prezes Polskie Regionalne Towarzystwo kulturalno-oświatowe „Polonia”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Łarysa Kalkowa
m. Taraz, Prezes Kulturalne Centrum „Polonez”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Żanna Godecka
m. Szymkient, Prezes Kulturalne Centrum „Ojczyzna”
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

instagram: Polakshym

Olga Głazaczowa
m. Pawłodar, Prezes Obwodowe Stowarzyszenie Polonia

Iosif Nikorowski
m. Stepnogorsk, Przewodniczący
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Walery Kruszyński
m. Ridder, Przewodniczący wschodnio-południowy Kazachstan
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
http://gorodok-info/kz

РАЗДЕЛ НА ЗАПОЛНЕНИИ

SEKCJA DOTYCZĄCA NAPEŁNIANIA

Misją Agencji jest wspieranie wymiany akademickiej i współpracy międzynarodowej w celu wzmocnienia potencjału polskiej nauki i szkolnictwa wyższego. Agencja ma za zadanie prowadzić długofalową politykę na rzecz wsparcia mobilności akademickiej oraz projakościowego umiędzynarodowienia oferty polskich uczelni m.in. przez realizację programów adresowanych do studentów i kadry naukowej tak z Polski, jak i z zagranicy.

Agencja będzie mogła przyznawać środki finansowe: studentom i doktorantom, uczestnikom kursów przygotowawczych do podjęcia nauki w języku polskim, pracownikom uczelni lub jednostek naukowych, osobom posiadającym co najmniej stopień naukowy doktora, doktora sztuki lub równorzędny stopień uzyskany za granicą. Oprócz tego o wsparcie finansowe ze środków NAWA będą mogły się ubiegać: osoby kierowane za granicę w celu nauczania języka polskiego jako obcego, uczelnie i jednostki naukowe, organizacje pozarządowe oraz jednostki sektora finansów publicznych podejmujące działania na rzecz umiędzynarodowienia szkolnictwa wyższego i nauki.

Nadzór nad działalnością Agencji pod względem legalności, rzetelności, celowości i gospodarności sprawuje minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego.

Więcej informacji na stronie www.nawa.gov.pl

Zgromadzenie Narodu Kazachstanu (ZNK) jest polityczną, konsultatywno-doradczą jednostką przy Prezydencie Republiki Kazachstan.

Działalność ZNK ma na celu realizację państwowej polityki narodowej, zapewnienie stabilności społeczno-politycznej w Republice oraz poprawa efektywności interakcji między państwem a instytucjami społeczeństwa obywatelskiego w sferze stosunków międzyetnicznych.

ZNK na stałe jest kierowane przez Pierwszego Prezydenta Republiki Kazachstan. Zgromadzenie składa się z ponad 390 przedstawicieli etno-kulturowych i innych publicznych stowarzyszeń, przedstawicieli organów państwowych i innych osób, biorąc pod uwagę ich autorytet w społeczeństwie. Najwyższym organem Zgromadzenia jest sesja - zwoływanie członków ZNK, przy czym wszystkie decyzje podjęte podczas sesji są wiążące do rozpatrzenia zarówno przez agencje rządowe, jak i instytucje społeczeństwa obywatelskiego.

Między sesjami kierownictwo ZNK jest prowadzone przez Radę Zgromadzenia, w skład której wchodzą przedstawiciele stowarzyszeń etno-kulturowych, osoby publiczne i przedstawicieli państwowe na różnych poziomach. Według Konstytucji Republiki Kazachstanu ZNK ma prawo do wyboru dziewięciu deputowanych do mazhili (izby niższej) parlamentu Kazachstanu.
Polskie stowarzyszenia etno-kulturowe, w tym Związek Polaków, są również włączone w strukturę ZNK.

Strona ZNK https://assembly.kz/ru

Polska –Kazachstańska Izba Handlowo-Przemysłowa powstała 17 stycznia 2008 roku. Prezes PKIHP – Piotr Guzowski.

Główne cele Izby:

- Pomoc dla firm – uczestników zainteresowanych współpracą polsko-kazachstańską;

- Pomoc w nawiązywaniu wzajemnych kontaktów między nowymi strukturami i instytucjami, partnerami gospodarczymi, przedsiębiorstwami i przedsiębiorcami w Polsce i Kazachstanie;

- Reprezentować interesy gospodarcze członków PKIHP  w stosunku do władz Republiki Kazachstanu;

- Udzielać informacji, usług, porodnictwa;

- Organizacja współpracy między członkami Izby.

Do zadań Izby należy w szczególności wspieranie rozwoju polsko-kazachskich stosunków gospodarczych, a także ułatwianie kontaktów między potencjalnymi partnerami, organizowanie misji handlowych, sympozja, seminaria przygotowawcze i konferencje.

Izba wydaje Informatory, Prospekty i Ulotki . Członkowie Izby mogą zamieszczać informacje o fimie bezpłatnie na stronach internetowych oraz w wydaniach.

PKIHP organizuje wystawy, targi, seminaria i inne wydarzenia. Spotkania, konferencje i podróże, w których uczestniczy Izba , są uznawane w pierwszej kolejności przez członków PKIHP.

Izba współpracuje: z Ambasadą Republiki Kazachstanu w RP,  z Ambasadą Rzeczypospolitej Polski  w RK , z strukturami handlowymi misji dyplomatycznych, z Polską Izbą Gospodarczą a również z regionalnymi i branżowymi izbami przemysłowymi.

Polsko-Kazachstańska Izba Handlowo-Przemysłowa 

Prezes – Piotr Guzowski

ul. Trębacka 4

00-074 Warszawa

Tel.: + 48 22 63 09 653

Faks:+ 48 22 63 09 782

adres strony internetowej: www.pkihp.pl

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Pomysł utworzenia pierwszych polskich organizacji w Kazachstanie sięga końca lat 80, a w latach 90 nabiera moc prawną.

Pierwsze posiedzenie stowarzyszeń osób mających moc prawną odbyło się 25 maja 1996 roku. Założycielem Związku Polaków Kazachstanu oraz pierwszym przewodniczącym ZPK został Franc Bogusławski.

14 lutego 1997 roku organizacja została zarejestrowana oraz opracowała ustaw na podstawie tego dokumentu działa Rada Koordynacyjna, a organizacja posiada status republikański.

W Pawłodarze 1 grudnia 2007 roku odbyło się V posiedzenie Rady Wyborczej w Kazachstanie. Nowym , czwartym Prezesem Związku Polaków został wybrany Witali Swiencicki.

W związku ze zmianami, które nastąpiły w kolejnych latach działalności polskich organizacji w Kazachstanie nastąpiły też zmiany w strukturze ZPK.

W Nur – Sułtanie 15 czerwca 2019 roku odbyło się VI posiedzenie Rady Koordynacyjnej, na której Katarzyna Ostrowska została wybrana Nowym Prezesem na 4 lata jej zastępcą został Oleg Czerwiński. Do Związku Polaków Kazachstanu przyłączyło się 13 obwodowych organizacji, stowarzyszeń, 2 filii oraz kilkanaście ośrodków polonijnych.

Prezes – Katarzyna Ostrowska

WicePrezes – Oleg Czerwiński

Adres: ul. Bigeldinowa 8/1, Hotel Ałtyn Dała, biuro polonijne ZPK
010000, m. Nur-Surłtan, Kazachstan

Tel. +7 701 358 77 93
e-mail: : Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Informacje ogólne

Związek Polaków Kazachstanu (ZPK) łączy obwodowe organizacji polonijne, centrum kultury, filie, regiony, w których żyją obywatele Kazachstanu polskiej narodowości.

Dziś do Rady Koordynacyjnej należą 14 stowarzyszeń z różnych regionów Kazachstanu.
Prezes Związku Polaków - Katarzyna Ostrowska.

Związek Polaków Kazachstanu przez te wszystkie lata reprezentował interesy ludności polskiej mieszkającej w Kazachstanie, pracował nad rozwojem kultury polskiej, dbał o nauczanie języka polskiego, rozwijał kontakty, poszeżał swoją działalność w regionach.

Polonija Kazachstanu razem ze swoimi Prezesami brała udział w spotkaniach prezydentów obu krajów, co jest dowodem rozwoju stosunków międzynarodowych między przyjaznymi sobie państwami.

Związek oraz należące do niego Prezesi mają wiele państwowych nagród, medale, dyplomy za osiągnięcie w rozwoju kultury, języka polskiego, biznesu w Kazachstanie i Polsce.

Łącznie w skład Związku Polaków w Kazachstanie wchodzi 14 organizacji i 15
oddziałów.

Polskie Stowarzyszenia w Kazachstanie:
• Katarzyna Ostrowska – Prezes Związku Polaków w Kazachstanie.
• Stowarzyszeniе “ Orszak Polonijny» m. Astana.
• Stowarzyszeniе Polaków Obwodu Pawłodarskiego «Polonia».
• Centrum Kultury Polskiej «Więź» m. Ałmaty
• Stowarzyszenie Polaków Obwodu Akmolińskiego m. Kokszetau.
• Stowarzyszenie polsko – kulturalne “ Światło» m. Aktobe.
• Kostanajskie obwodowe Polskie Stowarzyszenie «Nadzieja»
• Stowarzyszenie Regionalne Tałdykorgańskiego obwodu «Polsko – Kulturalne Centrum Polonia».
• Stowarzyszenie «Polska Jedność» m. Astana.
• Stowarzyszenie Związek Polaków astrachańskiego rejonu «Polonia» w. Pierwomajka.
• Obwodowe Dżambulskie Społeczne Stowarzyszenie «Centrum Języka i Kultury Polskiej Polonez» m. Taraz.
• Stowarzyszenie południowo-kazachstańskiego obwodu “Polskie Centrum Kulturalne Ojczyzna» m. Szymkient

Organizacje członkowskie Związku Polaków w Kazachstanie:
• Centrum Kultury i Języka «Kopernik» Obwodu Północno-Kazachstańskiego w Pietropawłowsku,
• Centrum Kultury Polskiej Wschodnio-Kazachstańskiego Obwodu w mieście Ust – Kamenogorsku, Centrum Kultury Polskiej Wschodnio-Kazachstańskiego Obwodu w mieście Ridder,

Oddziały należące do obwodowych organizacji Związku Polaków w Kazachstanie w miastach:
• Ekibastuz, Atbasar, Szczucinsk, Szortandy
• Odział obwodu akmolińskiego miejscowości Łozowoje, Kamyszenka
• Oddział obwodu akmolinskiego Związku Polaków Stowarzyszenie «Polonia» – Stepnogorsk
• Północno-Kazachstański Obwód: Czkałowo-Centrum Kultury Polskiej, Dom Polski – Jasna Polana, Tayjnsza,
• Południowo-Kazachstański Obwód miejscowości Żanaszar, Belbulak, Issyk, Tałgar, Nura.